دیدن جهان با شعر

در این غزل ، حافظ در ابتدا ، از آشنایان دورو
و از دلبران بی وفا می سراید.  سپس نسیم باوفایی 
و عشق و مستی را شرح می دهد :

سحر ، بلبل حکایت با صبا کرد

که عشق روی گل ، با ما چه ها کرد

از آن رنگِ رُخم ، خون در دل افتاد 

وزآن گلشن به خارم مبتلا کرد

غلامِ همّتِ آن نازنینم 

که کار خیر بی روی و ریا کرد

من از بیگانگان دیگر ننالم 

که با من هر چه کرد ، آن آشنا کرد

گر از سلطان ، طمع کردم ، خطا بود

ور از دلبر وفا جستم جفا کرد

خوشش باد آن نسیمِ صبحگاهی 

که دردِ شب نشینان را دوا کرد

نقابِ گل کشید و زلفِ سنبل 

گره بندِ قبای غنچه وا کرد

به هر سو بلبلِ عاشق در افغان

تنعّم از میان باد صبا کرد

بشارت بر به کوی مِی فروشان

که حافظ  ، توبه از زهد و ریا کرد

وفا از خواجگانِ شهر با من

کمالِ دولت و دین بوالوفا کرد

حافظ